Czym jest insulinooporność?

Termin insulinooporność (w skrócie IO) pojawia się w literaturze coraz częściej. Nic dziwnego, jest ona diagnozowana u coraz większej liczby osób, to też zainteresowanie tym tematem rośnie. Dlatego warto zastanowić się nad tym, czym jest insulinooporność.

Czy na pewno insulina jest taka zła?

Insulina jest hormonem produkowanym przez trzustkę. I jest ona- tak naprawdę, niezbędna do prawidłowego funkcjonowania organizmu, ponieważ odpowiada za prawidłowy metabolizm glukozy.

Prześledźmy może drogę glukozy w naszym organizmie. Zjadamy na przykład bułkę, która zawiera skrobie (skrobia to nic innego jak połączone ze sobą cząsteczki glukozy). Po strawieniu skrobi, powstają cząsteczki glukozy, które w jelicie cienkim ulegają wchłonięciu. Teraz glukoza zaczyna krążyć we krwi skąd może być „wyłapywana” i wykorzystywana przez inne komórki, np. przez komórki mięśniowe. W komórce glukoza służy do produkcji energii. Ale, aby glukoza mogła wejść do komórki niezbędna jest insulina: bez niej komórki są pozbawione glukozy, a ta cały czas krąży we krwi, co powoduje jej podwyższony poziom. Insulina pełni rolę swego rodzaju klucza, który otwiera drzwi komórki i wpuszcza glukozę.

Brak insuliny to cukrzyca typu 1. Pacjent nie produkuje insuliny, dlatego musi ją podawać w postaci zastrzyków. Z kolei w insulinooprności, pacjent jest zdolny do produkcji insuliny, ale tkanki stają się na nią oporne- to tak jakby nagle komórki nie miały drzwi z jednym zamkiem a w kilkoma. Aby otworzyć drzwi potrzebne jest więc dużo więcej insuliny.

Jaki powinien być cel leczenia?

Jak więc widzisz, insulina jest hormonem bardzo nam potrzebnym i dlatego nie możemy dążyć do wyeliminowania jej z naszego organizmu. Bezpośrednim celem leczenia insulinooporności nie jest zmniejszenie wydzielania insuliny. Przede wszystkim należy zadbać o wrażliwość tkanek na insulinę (trzeba zmniejszyć ilość zamków w drzwiach), a wtedy trzustka zacznie produkować mniej insuliny.

Jeśli chcesz wiedzieć więcej-zajrzyj do zakładki „Insulinooporność„.